Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To zazwyczaj użytkowane narzędzia walki, również we współczesnych wojskach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć sztampowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Zwykle potrzebuje bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafki do szatni lub ewentualnie sejfy domowe. Szermierka stanowi już poniekąd dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku oraz walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z rozkoszą wykorzystywano z broni siecznej, innymi słowy mieczy i szabli. Połączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w sejfy ognioodporne. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda albo pałasz. Stanowią połączenie jednego lub też paru ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.