Do broni konwencjonalnej zaliczamy białą oraz palną. To na ogół użytkowane narzędzia walki, też we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć standardowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Przeważnie żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega sejfy ognioodporne bądź sejfy depozytowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku i walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu chętnie wykorzystywano z broni siecznej, innymi słowy mieczy oraz szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w szafki metalowe. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym wynikiem rozcinania, jest halabarda albo pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.